Ankylosaur

Anquilosaurus był dużą jaszczurką, wysoką od nosorożca i długości w przybliżeniu jak autobus. Ciało tego dinozaura było szerokie i przysiady. Poruszał się na czterech grubych łapach i wyglądał na spłaszczonego na wierzchu, a nawet lekko przypominał żółw, tylko on miał długi ogon z potężnym macerem kości na końcu. Ankylosauricaus wyglądu ankylosaurus - tłuszcz zbroi stożka, płytki kostne i kolce. Wjechali w skórę i bezpiecznie bronili dinozaura przed pazurami i kelami drapieżników. Naukowcy uważają, że każdy Ankilosaurus z talerza na ich plecach tworzy unikalne wzory, dzięki którym można go wyróżnić, jako osoba według cech i linii na rękach.

Oczy ankilozaurów z góry były chronione przez wzrost kości. Ankilosaurus miał bardzo dobrze rozwinięty zapach. Usta miały kształt dziobu. Czaszka jest bardzo potężna, podstawa głowy pokryła występy, które przypominają małe rogi.

Ogon-blava

Najbardziej spektakularna część masywnego korpusu ankilozaur jest pogrubienie na końcu potężnego ogona. Taki "Mace" był około 2-3 razy więcej niż ludzka głowa. Składał się z gęstych wyrostów kości i była niezawodną bronią, którą jaszczurka używana do ochrony przed wrogami.

Jak bronił się Anchilozaur

Nawet ostry, jak noże, zęby, wiele drapieżników nie mogły podłączyć płytki kości ankilosaurus. Dinozaur odwrócił się bokiem do wroga, a on natknął się w ostre kolce. A jednym ciosem ogona-bulwy Ankilosaurus mógł powalić, złamać kości i uszkodzić narządy wewnętrzne. Taka poważna obrona dinozaura dała zrozumienie atakujących drapieżników, co jest mało prawdopodobne. Anquilosaurus może zręcznie kontrolować wzrost kości na ogonie, podnosząc go do powietrza i machając go w różnych kierunkach.

Przebranie

Naukowcy uważają, że ankylozaury miały niepozorny kolor, który pozwolił im być zamaskowanym w zacienionych złodziejach i nie przyciągając uwagi jaszczurek mięsożernych. Być może drapieżnikowie mogli przejść przez Ankilosaurus, spokojnie żucia liści.

Słaba strona

Pomimo faktu, że ankilosaurus nazywa się zbiornikiem pancernym wśród starożytnych jaszczur, nadal miał wrażliwy miejsce. Zbroja pokryła tylko górną połowę ciała. Żołądek nie był chroniony, więc w walce drapieżniki próbowały obrócić Ankilosaurus na plecach. Potem miękki brzuch stał się otwarty na swoje ukąszenia. Jednak obracanie dinozaurów ważące do 6 ton było trudnym zadaniem.

Powinieneś to znać

• Słynne siedlisko: Ameryka północna.
• Czas: Późny okres kredowania.
• Oderwanie: Birdhettas.
• Infrastruktura: Ankylozaury.
• Wartość nazwy: "Zakrzywiona jaszczurka".
• Długość: 7-11 m.
• Wysokość: 2,5 m.
• Waga: 4-6 T.

Krewni ankilosaurus

Pomimo faktu, że naukowcy nie byli jeszcze w stanie znaleźć całego szkieletu Ankilozaurusa, uważa się, że najbardziej typowa i popularna jaszczurka zrzeczeniowego odłączenia drapieżnych dinozaurów. Inne gady z tej grupy miały podobne cechy: masywny korpus squatu, ogon bębeli, a także kości "zbroja" z rekordów i kolców.

Zamocowana jaszczurka

Ponieważ ankilosaurus był dość dużą jaszczurką, możesz pomyśleć, że było powolne i niezdarne, ale tak nie jest. Dinozaur przesunął się dość szybko dla zwierzęcia z jego wagą i wielkością.

Podczas ankylozaury grupy jaszczurek roślinożernych mierzyli się wzdłuż skalistych równin w poszukiwaniu rzadkich lasów, gdzie można było prawidłowo losować i zrelaksować się. Na ich drodze było wiele niebezpieczeństw. Następnie Ankylozaury działały szybko i zdecydowanie, koncentrując się na naturalnych instynktach.

Co zjadł Anchilosaurus

Anquilosaurus był spokojnym męskim dinozaurem. Sądząc po dużym rozmiarze żołądka, jego apetyt był doskonały. Naukowcy uważają, że Ankilozaur był karmiony głównie przez ferdynki i miękkie owoce. Potężny dziób tej jaszczurki pomógł ugryźć nawet solidne gałęzie, ale dinozaur miał małe, głupie i słabe zęby, które nie mogły przykleić roślinności. Dlatego żołądek jaszczurki był dobrze przystosowany do trawienia prawie nie jest gwarantowany jedzenie.

Styl życia

Wiele rodzajów roślinożernych dinozaurów żyło w całych stadach. Ale naukowcy nie odkryli jeszcze masowych akumulacji pozostałości ankilozaurów. Dlatego paleontolodzy sugerują, że te jaszczurki najprawdopodobniej żyli jeden po drugim.