Karachay rasa koni kaukaskich

Charakterystyczne dla rasy

Zwierzęta tej rasy charakteryzują się zwiększoną wytrzymałością. Są wystarczająco silni i czują się dobrze zarówno na obszarach górskich, jak i na równinach.

Może łatwo przenieść temperaturę i spadki ciśnienia atmosferycznego. Konie są zdolne do zachowania równowagi, podejmując drogę na skalistym wąwozie i stromych górskich natkodników i wind.

W ciągu dnia tanie stado koni ze względu na jego siłę i wytrzymałość może przezwyciężyć bardzo duże odległości. Czasami równe setkom kilometrów.

Warto również zauważyć, że rasa Kabardii ma silną konstytucję i wyróżnia się odpornością na różne rodzaje chorób. Wysokiej płodności. Do hodowli w plemiennych gospodarstwach konie są używane do około 20 lat. Chociaż fakty są znane, gdy klacze i późniejsze wiek urodziły się zdrowe źrebięta.

Utrzymując w domu, zwierzęta te szybko przyzwyczaiły się do właściciela i łatwo wyjeżdżają na szkolenie. Te konie można zobaczyć nawet na arenie cyrkowej. Jeśli osoba jest planowana do użycia w skokach, a następnie około dwóch wieku, możesz rozpocząć trening.

Zewnętrzna Szakuna

Rasa Kabardian jest dobra i harmonijnie złożona. Sprawa jest nieco rozszerzona i dobrze rozwinięta. Głowa mały, suchy typ. Szyja jest silna i mięśniowa. Jest dość długo. Rampa przeskakiwania klatki piersiowej. Profil ma charakterystyczny Hubber. Crutny i szeroki typ, tył jest prosty i krótki.

W Enterprises Horse zabrane są największe kopie. W takich gospodarstwach wzrost mężczyzn wynosi około 160 centymetrów, a obwód piersi - 190. Mares mają rozmiar nieco mniejszy wzrost to około 155 centymetrów, a obwód klatki piersiowej-185. Waga dorosłej osoby może znajdować się w obszarze czterech kilogramów. Kopyta te konie mają zwiększoną siłę, aw niektórych przypadkach ta funkcja pozwala ci się obejść bez podkowy.

W tej rasie najczęstsze garnitury ciemnych odcieni:

1. Rave-czysto czarny;
2. Glove - brązowy odcień;
3. Ciemny kordon;
4. Karakova - czarny z czerwonawymi subalem.

Białe plamy na koniu, ani na nogach, ani na głowie nie powinny. Jeśli nadal są obecne, sugeruje to, że rasa nie jest rasowa.

Wewnątrz rasy zwyczajowo rozróżnianie trzech rodzajów spinów:

1. Wschodni - z dobrze rozwiniętymi cechami rasowymi, najczęściej są one wykorzystywane do jazdy;
2. Gruba lub masywna - z potężną skrzynką i dobrą kością. Takie osoby są dobre w użyciu w pracy rolniczej i okazji;
3. Główne łączące cechy pierwszych dwóch typów.

Kabardowie mają wysoką płodność. Jak już wspomniano, Mare może przynieść źrebaki nawet za dwadzieścia lat, a nawet w późniejszym wieku.

Charakter zwierząt

Warto zauważyć, że koni Kabardii są całkiem dobrze rozwiniętą inteligencją. Zwierzę jest bardzo delikatne dla właściciela. Taka jakość powstała dzięki dobrej opiece nad dziedzinami o swoich zwierzętach. Próbowali zachować swoje zwierzęta w najlepszych warunkach. Jednak te przeszkody są dość Wayward.

Zaczynają wykazywać swój temperament od najmłodszych lat. Czasami mocno nadają się do tradycyjnego procesu - obejście. Proces ten jest uważany za bardzo niebezpieczny dla jeźdźców i często kończy się w uzyskaniu kontuzji. Z reguły, po pułapce, zwierzę staje się czuły i posłuszne. Pojawi się załącznik do właściciela.

Po opatrzeniu ogiery kończą się niekwestionowani i przestrzegają swojego właściciela. Są odważni i nie boją się głośnych dźwięków, w tym strzały z broni, więc rasa była używana w różnych wojnach.

Ponieważ zwierzęta w niektórych sytuacjach wykazują swój charakter, ci, którzy nie mają doświadczenia w obchodzeniu się z koniami, z tą rasą lepiej nie radzić sobie z tą rasą. Czasami mogą nie być posłuszni i nie są posłuszni właścicielem, aw niektórych sytuacjach mogą rzucić jeźdźca lub ugryzienie.

Historia pochodzenia rasy Kabardian

Już w jaki sposób jest jasne z imienia rasy, miejsce narodzin tego typu rasy jest jedną z dzielnic na północnym Kaukazie. W tym samym czasie mówimy o obszarach górskich ze stromymi i stromymi prętami szczytów, małych górskich pastwisk, wąskich ścieżek górskich i dróg, a także głębokich gorgów. W tych warunkach powstał rasa Kabardii.

Dziś prawie niemożliwe jest nawet przybliżanie wydarzeń wczesnego rozwoju rasy. Trudna historia Kabardy jest winna edukacji politycznej i kulturowej, która zaprzestała de facto istnienia z powodu ludobójstwa narodowości kaukaskiej stworzonej przez imperium rosyjskie w trakcie tak zwanej wojny kaukaskiej. Masowa śmierć lub eksterminacja lokalnych mieszkańców, w tym obróciła utratę historycznych cennych danych o pochodzeniu rasy Kabardii.

Do tej pory istnieją dwa główne założenia dotyczące powstania tej rasy:

• Zgodnie z pierwszą hipotezą „Kabardyjczycy” są wynikiem przekraczania stepowych koni z wschodnimi skałami - arabskimi, turkmenami i koniami perskimi.
• Inni naukowcy uważają, że rasa Kabardian jest całkowicie wyjątkowa i uformowana wyłącznie ze względu na trudny wybór, który rasy końskich konia poddanych lokalnych skałach.

Bez względu na prawdziwy mechanizm występowania konia kaukaskiego, wynik był w rzeczywistości tylko wspaniale. Mieszkańcy Całkowici potrzebowali bhakta i oporowego konia, który może wykonywać funkcje i zwierzę z tkaniny, i konia bojowego

Tak więc powstała rasa, która łączy niezwykłą wytrzymałość i dobre nadużycie, ostrożność kota na wąskich ścieżkach górskich i desperackiej odwagi w bitwie. Ten koń miał się dobrze pokazać w odległym przejściu i w bitwie

Już 16 wieku, sława niesamowicie frisky i trwałego koni Kabardii poszła daleko poza granicami Kaukazu. Legends of Circassian Horses wyjechał do Europy Wschodniej i Azji Zachodniej. Arystokraci i kupcy z tych krajów zapłacili ogromne pieniądze za konia Kabardian. Najbardziej ogromne dane zwierząt kupiło tureckie i kryman.

Ludobójstwo populacji Kabardii na początku XIX wieku nie spowodowała, że ​​ta rasa zniknęła. Nowi właściciele Kaukazu bardzo docenili wspaniałe cechy tych zwierząt, ponieważ w Imperium Rosyjskiej, rasa ta była kontynuowana.

W XX wieku rasa zachowała status jednego z najlepszych koni górskich. Jego doskonałe cechy były bardzo przydatne w górskich odcinkach wschodniej części armii czerwonej podczas II wojny światowej.

Radzieccy hodowcy w pierwszej połowie ostatniego stulecia zostały aktywnie wdrażane przez późniejszą poprawę rasy i na początku lat 60. XX wieku. Utworzono nową anglo-kabardiankę koni (zgodnie z niektórymi informacjami, jest to gatunek, a nie rasa). Zgodnie z ich cechami Anglo-Kabardianie są blisko klasycznych ras cyrtyjskich, ale są nieistotne w wykorzystywaniu i skokach, co czyni je bardziej odpowiednimi do sportu jeździeckiego.

Upadek Związku Radzieckiego i ogólny upadek zwierząt gospodarskich w kraju w latach 90. W najbardziej krytycznym momencie w Rosji było tylko około 350 Kabardii. Na szczęście wielka miłość Kabardian do koni nie pozwoliła rasowi całkowicie zniknąć, a na początku 2010.

Pochodzenie

Wspomniano już powyżej, że konie Karaczajów są bardzo starożytne, a zatem nie można nazwać dokładną datą ich pochodzenia, a także pseudonimów progenitora. Z tej okazji istnieje wiele nieporozumień i kilka wersji wyglądu, na świecie odwiedzając zwierzęta. Omówimy główną wersję, która może być częściej słyszana od lokalnych mieszkańców. Stwierdza, że ​​podczas osady Kaukazu Północnego Alans (przodkowie obecnej Karaczais) przynieśli konia dwóch rodzajów. Niektóre są konie wschodnie z wdzięczną sylwetką, podczas gdy inne są bardzo masywne. W tym czasie w górach żyły już lokalne dzikie konie. A teraz, po połączeniu koni wschodnich z górami i pojawiła się rasa koni Karaczaja. Ta historia sięga XV wieku. Oczywiście z czasem rasa poprawiła się przez lokalnych konia. Wybrane, zarówno ogiery, jak i konie.

Należy zauważyć, że mieszkańcy Kaukaskich Gór są dość doświadczonymi hodowcami zwierząt. Dowód tego jest, nie tylko konie sławne na całym świecie, ale także wspaniałe rasy owiec, krów, które mieszkańcy wywołali samodzielnie.

Karaczajskie konie stały się popularne dopiero w XIX wieku. W tym czasie chwałę poszedł o nich, poza granicami Kaukazu. Ludzie dowiedzieli się, że są bardzo odporne, posłuszne i niezwykle piękne konie. Wszystko to podbiło większość miłośników koni.

Tutaj, na przykład, aktywnie kupowali półki kozackie. Po pierwsze, byli to Kuban i Terek Cossacks. Dobrze znany „dziki podział” pułku cyrtyjskiego były konie Karachai. Wydaje się, że taka popularność powinna być radością. Ale wszystko to doprowadziło do ogromnej eksterminacji koni podczas wojny secesyjnej.

Po 1928 r. Wielu hodowców hodowli zaczęło aktywnie angażować się w przywrócenie rasy Karaczai. Tak duże zainteresowanie doprowadziło do masowej hodowli tych koni. Było w tym czasie i stworzyło stabilną państwową, a po fabryce jeździeckiej Karaczai. Równolegle z pracą na rasie Karacza, wydali nowością - Kabardian. W 1935 r. Stworzyli książkę hodowlaną, w której wprowadzono najlepsze konie Kaukazu. A wśród nich oczywiście Karaczaevskaya i Kabardian. Z tego powodu bardzo często są zdezorientowani. Chociaż nie jest to jedyny powód, dla którego możesz popełnić błąd dokładnie nazwa rasy koni.

Kolejne wydarzenie miało miejsce w historii rozważanych mistrzów. Podczas operacji wojskowych mieszkańcy Karachai zostali przeniesieni na ziemie Azji Zachodniej, a wszystkie konie zarejestrowano jako jedną rasę. I przywłaszczyła jej imię - Kabardian. Po tym incydencie, a do 1989 roku oficjalna nazwa "Rasa Karachayevskaya" była w Oblivion. Ale mimo to pojemność koni nie zgubił się. Przez cały ten czas Karaczaithowie, wszyscy ściśle dokonali wyboru, starannie troszczył się o swoje zwierzęta. A ostatecznie lokalne rasy koni poprawiły zarówno zewnętrzne wskaźniki koni, jak i pracowników.

W 1989 roku wprowadził nową rasę - Karaczai. I od tego momentu zaczęli go aktywnie rozwijać, co roku najlepsi hodowcy koni w kraju wykonują prace selekcyjne, które przyczyniają się do poprawy cech zwierząt. Obecnie konie te można zobaczyć w fabryce koni Karachayovsky, na farmie Karachay-Cherkess Republic. I nie tylko. Popularność rasy rozprzestrzeniła się dość daleko poza granice północnego Kaukazu, możesz spotkać wspaniałe konie Karaczai w Europie. Przeglądając wideo, możesz zobaczyć wystawę, w której uczestniczą te konie.

Historia koni Karachai

Jako pojedyncza rasa, prawdopodobnie w końcu utworzona około 500 lat temu na terytoriach na północny zachód od Elbrus. Proces ten miał miejsce w bogatych dolinach pastwiskowych rzek płynące do Morza Kaspijskiego i Czarnego. Pierwsze zapisy tej rasy zostały wykonane w XVII wieku. I mniej lub bardziej szczegółowe informacje o koniu Karaczajskim zostały zebrane przez niemieckiego podróżnika Petr-Simon Pallas, który odwiedził ten region w 1793 roku.

Rasa otrzymała swoją nazwę w dziedzinie historycznej Karaczai, zamieszkałego przez ludzi o tej samej nazwie - Karaczaw. Wymagały hardy i bezpretensjonalne konie, dostosowane do warunków górskich, w szczególności rozrzedzonego powietrza. Karachay Breed w pełni odpowiedziała na te zadania. Zwierzęta były stosunkowo zahamowane, ale bardzo odporne i pewnie poruszone wąskimi skaliste ścieżki grzbietu kaukaskiego.

Podczas wojny kaukaskiej Mantules of Karachayvtsev został podzielony przez armię cesarską, a pod koniec 1828 r. Karaczay został dołączony do Rosji w Rosji. W tym okresie liczba koni Karaczajów była mała - około 6,5 tys. Dopiero do końca lat 60. XIX wieku ich liczba wzrosła do 13 tysięcy.

Rasa Karachayevskaya koni miało takie zauważalne zalety w obszarach górskich, które wkrótce te konie zaczęły aktywnie korzystać z rosyjskich wojsk z Kaukazu. Pierwsza kampania na dużą skalę, w której koń pokazał, że jego wyjątkowe cechy było przejście przez słynnego Pass Maruhsky, idealny przez jedną z podziałów armii rosyjskiej w lecie 1877 r. Podczas następnej wojny z Turcją.

Podczas tej kampanii zaangażowanych do tysiąca koni było przezwyciężenie jednej z najbardziej złożonych przełęczy górskich Północnego Kaukazu, minie ponad 150 mil niezwykle złożonej i dzikiej przyrody. Jak zauważyli uczestnicy kampanii, żadne inne konie, z wyjątkiem Karachayevsky`ego, po prostu nie mogło poradzić sobie z zadaniem. Od tego czasu do upadku imperium konie Karaczajów stały.

II wojna światowa, której jeden z frontów odbyła się na Transcaucasia, a wojna domowa, która nastąpiła za nim w Rosji spowodowała ogromne uszkodzenie rasy Karaczai. Zgodnie z danymi oceniającymi, podczas tych konfliktów liczba zwierząt gospodarskich spadła co najmniej trzy razy: z 33,7 tysięcy. W 1907 do 11,9 tys. W 1925 r. Założone w przedprzewodowym czasie plemienne rośliny koni z tego czy innego powodu przestały istnieć. Była sytuacja, w której państwo nie mogło kupić konia Karaczai w ilości wystarczającej do odebrania jednostek armii górskiej.

Odzyskiwanie rasy zajęło w latach dwudziestych XX wieku. W tym celu ustanowiono kilka nowych fabryk koni, z których konie zostali następnie wysyłani do otaczających farm zbiorowych. Pod koniec tej samej dekady ustanowiono Państwowe Konie Karaczayevsky, które stało się głównym przedsiębiorstwem do hodowli tej rasy.

W latach 30. XX wieku, decyzją władz radzieckich, koń Karaczajski został wybrany przez jedną z głównych ras, które były wyposażone w jednostki armii górskiej, z siedzibą w regionie. Podczas II wojny światowej te konie były bardzo pożądane podczas bitwy Kaukazu. Jednak ze względu na stalinowskie represje wobec ludności Karaczajów za rzekomo wojska niemieckie w 1943. Karaczajskie konie w kronice wideo i wydrukowane materiały stały się znane jako Kabardinian. Oznacza to, że nawet konie poddano represji razem z ludźmi.

Chociaż w kolejnych latach kontynuowano poprawę rasy, aż do lat 60. nawet termin "Karaczay Horse" nie był używany w literaturze rosyjskiej. Tylko w 1963 roku nieoficjalny zakaz został zniesiony, chociaż koń Karaczai w końcu zwrócił status oddzielnej rasy tylko pod koniec lat osiemdziesiątych.

Po upadku ZSRR nie ma jeszcze lepszej sytuacji jeszcze bardziej. Tylko wysiłki licznych entuzjastów były w stanie utrzymać czystość rasy Karaczai i samo. Dziś te konie są najbardziej aktywne w Karzay-Cherkessia. Ale poza górską republiką rasy, istnieją również stałe zainteresowanie.

Karachay rodowi konie

Zewnętrznie konie Karaczai są w dużej mierze przypominają Kabardianie, ale nadal istnieją pewne charakterystyczne cechy między tymi skałami. Badania wykazały, że podczas ich rozwoju koni były znacznie mniej udomowione, dlatego wewnątrz samego rasy mogą istnieć znaczące różnice między osobami. Ponadto na zewnątrz wyglądają bardziej masowo niż Kabardian i mają gęstą niegrzeczną konstytucję.

Konie Karaczai nie są zwyczajowo przypisywane długiemu gatunkowi koni, ale jednocześnie różnią się poprawnymi ustawieniami nóg, chociaż tylne kończyny mogą być szablą. Jednak taka cecha jest charakterystyczna dla wielu gatunków górskich. Kolejną cechą wyróżniającą jest poprawne i niezwykle silne kopyta, które są również charakterystyczne dla skał, ponieważ historycznie takie konie musiały ciągle poruszać się złożoną ulgą.

Obrazek 1. Zewnętrzne cechy zwierząt

Czy konie są również dość zróżnicowane, ale ciemność jest uważana za ciemną: nudne, wrona lub ciemne wiązanie. Mniej powszechnie istnieją szare, czerwone i Karack Osoby (Rysunek 1).

Oprócz pewnego koloru, dla Karaczay, obecność pewnego rysunku jest również charakterystyczna. Przedstawiciele tego gatunku często mogą znaleźć kolor w jabłku, paski zebroidowe na plecach lub ramionach lub ciemny pasek z tyłu. Dość często występują białe ślady na nogach ogierów.

Zdjęcie i opis

Z zdjęcia natychmiast staje się jasne, że rasa ta należy do klasycznych widoków na góry. Manifestuje się to zarówno pod względem pewnych właściwości pracy, jak i w wyglądzie zwierząt (ryc. 2).

Warto zauważyć, że pierwotnie koni Karaczajskich były hodowane nie na potrzeby wojskowe, ale w celu wykonywania ciężkich prac na obszarach górskich, dlatego w porównaniu z innymi gatunkami górzystych są one bardziej masywne i krótkie nogami.

Wśród innych funkcji zewnętrznych warto go podkreślić:

1. Sucha głowa z profilem ze sztangą i ostrymi uszami.
2. Szyja ma średnią długość i dobrze rozwinięte mięśnie.
3. Tył jest prosty i wchodzi w krótkie szerokie płatki.
4. Grzywa i ogon są wystarczająco długie, a wielu przedstawicieli włosów może być falisty.

Oddzielna uwaga zasługuje na charakter zwierząt. Te konie są niezwykle odważne i posłuszne, szybko przywiązane do osoby i wyróżniają się ogromnym oddaniem właścicielowi.

Rysunek 2. Cechy zewnętrznej i charakteru

Pomimo faktu, że rasa pojawiła się stosunkowo dawno temu, prace selekcyjne wciąż trwają w celu jej poprawy, chociaż główne cechy charakterystyczne tego rodzaju są zachowane w tym samym czasie.

W tej chwili wysiłki hodowców pochodziły trzy typy dożylnych takich koni: hodowcy:

1. Charakterystyczne: Przedstawiciele gatunku są uważani za uniwersalną, ponieważ można je wykorzystać do jazdy pod siodłem i uprzęży.
2. Dłoni: Zwierzęta z tego gatunku są wyższe i mają suchą budowę ciała. Wynika to z faktu, że mają wystarczająco dużą domieszkę brytyjskich koni konnych. To ten typ jest najczęściej używany do sportu jeździeckiego i jazdy.
3. Ogromne: Wszyscy przedstawiciele gatunku wyróżniają się szerokim ciałem i stosunkowo niewielkim wzrostem i są używane głównie w zespołach. Ponadto są często zaangażowani w wykonywanie różnych prac w klimacie górskim.

Hodowcy koni, którzy zajmują się hodowlą koni Karachay, rozróżniają nie tylko ich poświęcenie, ale także wysokie zdolności umysłowe. Sprawia to, że przedstawiciele tego gatunku niezbędne podczas wykonywania różnych prac w trudnych warunkach górskich.

Przegląd rasy

O koniach Karachayvtsev (Lokalni) Wiele legend jest znany. Mieszkańcy lokalnych krawędzi, ponieważ czasy starożytne należą do zwierząt ze szczególnym szacunkiem i czcią. Jednak zwierzęta te otrzymały specjalną wytrzymałość i bardzo subtelny umysł nie tylko dzięki trudnym zewnętrznym warunkach życia, ale także dzięki talentowi lokalnego konia Karaczai -drawers. Jak mówią starożytne legendy ludowe, Karaczaw miał starożytną metodę wyboru ogierów do hodowli. Młodzi konie zabrano w wąwóz górski z wysokimi klifami, a wejście było pokryte nasypami i gałęziami. Te ogiery, które zostały wybrane z wąwozu i wrócili do stada, dostarczyły klaczy.

Pochodzenie

Karaczay rasy koni jest bardzo starożytne i niezawodnie mówią, kiedy to było, było dość trudne. Wiadomo, że przodkowie ludu Karaczajskiego - Alans, kiedy opanowali ziemie północnego Kaukazu, zabrali ze sobą swoje konie. Niektórzy byli typ światła wschodniego, podobnie jak Akhalteffers, inni - bardziej masywny. W tym czasie lokalne konie górskie również mieszkały w rzece Kuban i w Ploros, które najprawdopodobniej później skrzyżowane z końmi wschodnimi przyniesionymi przez Alans. Zgodnie z informacjami historycznymi rasa koni Karaczaja powstała przez 15-16 wieków.

Od XIX wieku konie Karzai zaczęły zdobywać sławę i popularność daleko poza granicami Kaukazu. Ich wytrzymałość, posłuszeństwo i niezwykły odporność podbili serca wielu konia. Na przykład stały się one masowo używane na półkach kozackich, w szczególności w Kuban i Teresk. To były te konie, które były obsadzone słynnym "dzikim podziałem" okrężnego pułku. Jednak ta sama powszechna popularność spowodowała wielkie uszkodzenia hodowli koni Karaczai, zwłaszcza podczas wojny domowej.

Później, od 1927 r., Podjęto specjalne środki w celu przywrócenia liczby koni Karaczai. Więc stabilna fabryka stanowa została stworzona, a nieco później zakłada Karaczai. Jednocześnie, podczas wyboru prac na Kaukazie Północnym, przydzielono kolejną niezależną rasę - Kabardian. W 1935 r. Zatwierdzono książkę plemienną, która obejmowała najlepsze koni górskie obu ras, więc nawet dziś wiele osób myli Karachay i Kabardian.

Oblivion i odrodzenie

Kolejny trudny okres całkowitego zapomnienia przetrwał konie Karachai. Tak więc w dniach Wielkiej Wojny Patriotycznej, ludzie Karaczów został eksmitowany na ziemię Azji Środkowej, a konie zostały przepisane pod tym samym nazwiskiem "Kabardian". Ale według zeznań, czystość Karaczayvtseva nie została utracona, ale przeciwnie, rasa została ulepszona na zewnętrznych cechach i wydajności. Oddzielna nazwa "Rasa Karachayevskaya koni" została zwrócona w 1989 roku. Dziś konie Karaczajów są z powodzeniem hodowane w wielu regionach kraju, na przykład w Karaczajskiej Factoryi Ośrodkowej, a także na farmie Karaczay-Cherkess Republic, na terytorium Krasnodar w Adygea.

Ładowanie …

Zewnętrzny

Karaczajskie konie mają typowy wygląd skał. Wysokość w Withers wynosi około 1,5-1,55 cm, jednak głębokie ciało i szerokie ciało czyni je na zewnątrz bardziej masywnymi. Od swoich innych Kabardów wyróżniają się większym niskim wieżowcem, a także silniejszą budową ciała. Karaczajskie konie, które są wyraźnie widoczne na zdjęciu i wideo, mają średnią wielkość głową, lekko garbując suchą pyska. Mają mięśniowe, średnie długość z dobrą wydajnością, wydłużonym niskim więdniem, prostym tyłem z silnym dolnym tyłem i szerokim lekko skoszonym kremem.

Nogi koni zasługują na szczególną uwagę. Jak widać na zdjęciu, ostrza średniej długości Karaczay, bezpośrednio z szeroką dostawą przedwierzyńców. Jednak wśród tyłu często są często klubowo-sabotyzm. Kopyta są bardzo trwałe, dobrą kompaktową postacią z silną warstwą rogowcową. Jeśli chodzi o garnitur, są Karaczais najczęściej ciemne kolory: Karack, brązowy, ciemny, rzadziej czerwony.

Postać

Charakter tych wybitnych koni można powiedzieć: „To prawdziwy koń Highlander i Jigita”. Te konie są odważne, wytrzymałe, posłuszne i bezpretensjonalne. Jednak wraz z faktem, że zwierzęta są bardzo przywiązane do ludzi i łatwowiernych, są zawsze nieokiełznane i zwinne. Jak prawdziwy Jigit, jego koń ma takie cechy charakteru, jak niezachwiany i oddanie. Jak mówią sami Cołasycy, ich konie są „Dzieci Kaukazu”, zawsze mają coś atrakcyjnego, męskiego i tajemniczego. Spójrz po ich oczach, aby zobaczyć siłę ducha oraz jednoczesną szczerość i oddanie.

Linia plemienna

Do czasu pracy z wydalaniem konia Karaczai nabyła pochodzenie naukowe, linie męskie od dawna były zainstalowane w rasie. Badacz Urusowa wyróżnił 8 głównych linii, 6 została wycofana przez prywatnych hodowców koni, te ostatnie stało się wynikiem selekcji w Azji Środkowej z udziałem ogierów Kabarda. Najczęstszą linią była linia Damuza.

Kara Karachaevsky były różne:

• niezwykła wytrzymałość;
• Doskonałe zdrowie;
• silny dodatek;
• Dobra płodność.

Na podstawie tej linii niezależny, który rozpoczął ogier do rasy Karacza w prezencie, który później kontynuował ogier. Ogierka rasy Karaczajskiej założyła równie znaną linię. Karaczajskie konie tej rasy wyróżniały się dużym dodaniem i promocją.

Specyfika transmisji jego typu wewnątrz rasy i krzyże wnętrza jest bardzo ważna. Potomkowie ogieru Karaczai Eagle wyróżniają się potężną sylwetką, wysoki stopień niezawodności, a w linii Argamak znajdują cechy konia jazdy, która jest nieodłączna w wysokiej wysokości i długie nogi. Karaczajskie konie - wygodny obiekt do wyboru

Ich płodność i zdolność potomstwa do przetrwania nie spada, nawet przy pobliskim przejściu

Karachajowe konie - Wygodny obiekt do prac. Ich płodność i zdolność potomstwa do przetrwania nie spada, nawet przy pobliskim przejściu.

https: // youtube.Com / Watch?v = Video_id

Ciężka rasa koni, jak można upewnić się na zdjęciu, wyróżnia się harmonijną, prawidłową sylwetką, co pomaga doskonale utrzymywać saldo podczas przemieszczania się w skalistym obszarze Azau. Przedstawiciele Karachai, dokładnie skrzyżowani tą rasą, wyróżniają się również wyższym wzrostem, sabbinizmem tylnych nóg, obecnością ciemniejszych pasków.

Istnieje wiele legend na temat koni rasy kaukaskiej. Sukces hodowli oparty był nie tylko na osobliwości rasy, ale także na umiejętności konnotystów prawidłowo wybierz ogiery do produkcji. Według starożytnych tradycji ludowych Karaczaw doprowadziły młodych koni do wąwozu, wejście, do którego rzucali gałęzie i nasypami kamieni. Ogiery, które wysiadły z wąwozu, po powrocie do stada, otrzymały klacze.

Typy

Rasa Karacza jest podzielona na kilka głównych typów. Pierwszy jest charakterystyczny. Te konie są najbardziej typowe dla zewnętrznej dla ich rasy. Są hodowane jako zwierzęta paczki i uprząż. Typ charakterystyczny jest nieco squat (150 cm), hardy, bezpretensjonalny.

Drugi typ jeździ. Jest to różnorodność, która przeszła mieszaninę z przedstawicielami koni chrzanowych. Są wyższe i cienkie, z lekką obudową. Są one używane do jazdy na nartach, dla celów turystycznych, przygotowane do konkurencji jeździeckich (klasyczna konkurencja).

Trzeci typ jest ogromny. Nazwa mówi sama: konie tego typu są niskie i silne, z szerszym mostkiem i kością. Są używane przez osobę jako paczkę lub uprzęże. Takie „poprawki” wolą pasterzy górskich. A oddzielne terytoria hodują masywne konie do produkcji niedrogiego mięsa. Smutny, ale tak. W końcu te potężne zwierzęta są również bardzo płodne, łatwo dostosowywać się w klimacie górskim, pachnął samodzielnie nawet w zimie, w Highlands.

Charakterystyka

Jeśli mówimy o tym, co jest jak rasa koni Karacean, można powiedzieć o niej wiele chwalebnych słów. Fakt, że rasa ta jest przeznaczona specjalnie dla górzystej lokalizacji, nakłada druk na całe zewnętrzne i główne cechy koni. Mając wzrost więzów około 150-155 centymetrów, takie konie są bardzo szerokie. Taki koń jest przeznaczony do pracy bardziej niż do stosowania w warunkach wojskowych. Nie jest tak masywna, jak i krótkotersłowa, jak ona lubi kabardian. Opisanie skoku Karaczai, należy zauważyć, że ich głowa ma średnie rozmiary, nos z jasnym wzgórzem wyróżnia się ciennymi ścianami, uszy są również średniej długości i jak nieznacznie wskazywane, szyja nie różni się w ogromnym rozmiarze, Jest dość muskularny, może mieć. Tył jest bardzo prosty i długi, niezbyt wysoki, zwleci, muskularna schab, lekko obniżona i bardzo szeroka, ponieważ klatka piersiowa charakteryzuje się dość zwanymi fałszywymi żeberkami, ostrza są nieco proste, mają również środkowy długość.

Jeśli mówimy o produkcji przednich nóg, charakteryzuje się wystarczającą szerokością i małą bliższą, a tylne kończyny mogą być kilka szabli (jest to cecha nie tylko koni rod Karaczay, ale także prawie wszystkich skał zwierząt). Kopyta charakteryzują się prawidłowym kształtem, mają dość silny klakson, ale ogon i grzywa są często faliste, a jednocześnie bardzo długie i grube. Osoby tej wspaniałej rasy mają takie struny, co ciemno - uzdrowienie, oszusta, Voronea. Jeśli mówimy o białych plamach, to praktycznie nie ma takich zwierząt na ciele.

Rasa Karachaevskaya jest reprezentowana przez trzy typy - Verkhov, charakterystyczny i masywny. Większość innych typów odpowiada przedstawicielom linii Karaczai charakterystycznej tapicerowanej. W przypadku klaczy tego typu wysokość w kłach ma około 150 cm, chwytając klatki piersiowej - 183, chłopa - 19, 1, a całkowita długość ciała wynosi 156 centymetrów. Konie -typowe konie są wysokie i nieco lekkie, otrzymali strumień krwi prawdziwej rasy jazdy. Konie masywne wyróżniają się szerokim ciałem, są niskie i muskularne. Wszystkie odmiany rasy Karacza łączą dużą płodność.

Hodowla kabardinsev

Niektóre interesujące fakty z historii rasy są znane, a co dotyczy nowoczesności? Obecnie aktywna hodowla koni Kabardii.

Jak wiecie, linie z czołowej losady są zwykle wyróżniające się w rasie, a wszyscy ich potomkowie w branży Rezavodsk są brane pod uwagę podczas kompilacji genealogii. Więc najliczniejsze linie pojawiły się i rozpowszechniały następujące mruki: Lachran, Atlas, Borea, Zurab.

Nowe linie są obecnie tworzone z niektórych koni, takich jak prezent, fiolet i niektóre inne.

Każda linia z kolei charakteryzuje się dodatkowymi cechami rasy Kabardian. Na przykład linia Phiolet jest wyraźnie typem jazdy, który wyróżnia się silnym dodatkiem, wysoką wydajnością.

Obecnie największa i najbardziej popularna stadnina farma zaangażowana w hodowlę rasy Kabardian - Malkinsky. Oprócz niego aktywnie zaangażowane są zakład jeździecki Kabardino-Balkar i niektóre rośliny prywatne.

Należy zauważyć, że współczesne konie Kabardian, zwłaszcza fabryczne, nie mają już tak chwalonej wydajności, ponieważ jego cechy pracy nie wzrosły przez długi czas. Nie odbywają się żadne specjalne testy, które ujawniłyby nowe cenne właściwości konia.

Oprócz hodowli fabryki rasowej, niektóre gospodarstwa zajmują się przekroczeniem plemiennej klaczy Kabardian z ogierami rasowymi. Głównym celem takich działań jest stworzenie nowej grupy ras, a mianowicie, sugeruje się konia anglo-kabardiów. I możemy bezpiecznie powiedzieć, że ten eksperyment zaczyna ponosić owoce: już około dwieście dwadzieścia klaczy nowej rasy są zarejestrowane w wymaganych dokumentach.

Promucje takich koni hodowców i ich główne parametry operacyjne znacznie przekraczają klasyczną rasę kabardianową zarówno siłą, wytrzymałością, jak i sprzątaniem. Na przykład rasa anglo-kabardianów koni częściej staje się zwycięzcą i zajmuje pierwsze miejsca na wyścigach i sportach jeździeckich.

Kiedy konie Kabardian osiągają wiek dwa lata, rozpoczyna się męcząca trening fizyczny i operacja.

Kabardian konie udowodniły swoją wytrzymałość na dłuższą metę. Na przykład w 1946 r. Kabardian ogier pokonał odległość w dwieście pięćdziesiąt kilometrów za dwadzieścia pięć godzin. Sto kilometrów klaczy tej samej rasy minęło w ciągu czterech godzin dwudziestu pięciu minut.

Ale na krótkich dystansach nie mogą się oprzeć większości koni. Konie Kabardowe wyróżniają się dobrą naturą i życzliwością, witalność znaków. Cincites doceniają tę rasę dla posłuszeństwa, zarządzania osobami i energią. Rasa Kabardian rozumie osobę, co umożliwia angażowanie się w szkolenia.